KLASYFIKACJA DRUKU 3D


Druk 3D – podział według przeznaczenia

 

Metody szybkiego prototypowania można podzielić ze względu na zastosowanie obiektów, które druk 3d tworzy.

  1. Rapid Modeling – tworzenie makiet na targi i wystawy, analizy marketingowe, działania artystyczne i projektowe (wzornictwo mebli, lamp, opakowań, obudów sprzętu AGD i RTV, nadwozi pojazdów, odzieży i obuwia), pomoce dydaktyczne. Dodatkowo stosuje się również przy wykonywaniu obiektów w zakresu archeologii, muzealnictwa, medycyny, ergonomii czy budownictwie.
  2. Rapid Prototyping – analizy działania mechanizmów, sprawdzanie możliwości montażu i demontażu, testy funkcjonalne oraz testy kształtu wyprasek, badania naukowe, aplikacje medyczne, analizy inżynierskie, tajne projekty (wojskowe)
  3. Rapid Manufacturing – charakteryzuje się produkcją jednostkową lub małoseryjną wytrzymałych elementów, wytwarzanie pojedynczych części zamiennych i elementów niestandardowych, zastosowania medyczne
  4. Rapid Tooling – elementy oprzyrządowania (gniazda form wtryskowych, tłoczniki, matryce do laminowania i termo formowania, formy odlewnicze), wzorce woskowe do odlewania stopów metali, przyrządy ułatwiające montaż, nietypowe narzędzia.

 

druk 3d, #druk3d, projekt 3d, model 3d, drukarka 3d, prototyp, prototypowanie, modelowanie, projektowanie, konstruowanie, architektura, makieta, makieta architektoniczna, filamnet, filamenty, pla, abs, pet, hips, wydruki 3d, pro-kamro, prokamro, Poznań

Druk 3D – przykłady wykorzystania technologii: CLIP, SLS, SLA.

Druk 3D – pozostałe technologie

 

Istnieją również inne metody tworzenia przyrostowego, różniące się między sobą dokładnością i czasem wykonywania modelu, typem stosowanego materiału, zakresem zastosowania. Na przestrzeni lat pojawiło się kilkanaście różnych metod przyrostowych. Niektóre z nich nie są już w ogóle stosowane, a inne nadal są rozwijane. Do najbardziej znanych zalicza się:

  • SLA (Stereolitography) – Jest to najstarsza metoda szybkiego prototypowania, polega na obrysowywaniu kolejnych warstw poziomych tworzonego elementu przy pomocy lasera. Pod wpływem światła laserowego UV dochodzi do polimeryzacji i zespolenia używanego materiały. Po utworzone jednej warstwy platforma jest obniżana i następuje obrysowanie i polimeryzacja kolejnej warstwy aż do otrzymania gotowego wyrobu. Metoda charakteryzuje się dobrą jakością powierzchni oraz możliwościa otrzymania skomplikowanej struktury wewnętrznej, jednak niesie to ze sobą spore koszty. Metoda SLA jest stosunkowo kosztowna, a dodatkowo wytwarzanie modeli jest bardzo powolne. Dodatkowo modele mają niewielką wytrzymałość mechaniczną.
  • LOM (Laminated Object Mnufacturing) – wytwarzanie modeli polega na łączeniu ze sobą warstw specjalnego papieru lub folli pokrytego klejem. Kształt poszczególnych warstw wycinany jest za pomocą lasera, a materiał niepotrzebny pocięty na kwadraty w celu łatwiejszego usunięcia. Po uzyskaniu odpowiedniego kształtu stół obniża się o grubość warstwy i cały cykl powtarza się. Dużą zaletą tej metody jest możliwość zrezygnowania z jakichkolwiek podpór oraz stosunkowo szybkie wytwarzanie przy niedużej cenie. Jednak posiada również wady do których zalicza się mała wytrzymałość modeli oraz ryzyko słabego połączenia poszczególnych warstw. Dodatkowo metoda LOM nie sprawdza się dobrze przy wytwarzaniu modelu pustych w środku.
  • SLS (Selective Laser Sintering) – w metodzie wykorzystywane są lasery o dużej mocy, których zadaniem jest topienie cząstek materiałów. Obiekty wykonywane tą metodą powstają poprzez nanoszenie warstw materiału w postaci proszku i spiekanie ich ze sobą. Do zalet tej metody można zaliczyć dużą wytrzymałość gotowych wyrobów oraz możliwość tworzeniu obiektów o bardzo skomplikowanej strukturze lub cienkich ściankach. Zasadniczą wadą metody SLS jest konieczność długiego oczekiwania na ostygnięcie modelu co jest podyktowane skurczem podczas chłodzenia. Dodatkowo z uwagi na stosowanie materiału w postaci proszku, konieczne jest zastosowanie odpowiedniego zaplecza aby uniknąć zapylenia wszystkiego wokół miejsca pracy
  • JM (Jet Modeling) – metoda szybkiego prototypowania podobna do metody SLA. W pracy przypomina trochę drukowanie na drukarce atramentowej, z różnicą że zamiast tuszu wtryskiwany jest materiał światłoczuły. Dozowane tworzywo jest następnie utwardzana za pomocą wiązki swiatła UV. Metoda nie ogranicza się do stosowania tylko jednego materiału, można stosować kilka materiałów jednocześnie. Modele wykonywane tą metodą charakteryzują się odpornością na uderzenia, dużą dokładnością oraz gładką powierzchnią.
  • 3DP (Three-Dimensional Printing) – czasem oznaczana również skrótem TDP. Metoda również wykorzystująca proszek, podobnie jak przy metodzie SLS. Sproszkowany materiał nanoszony jest warstwowo, a następnie łączony poprzez nakładane warstwowo lepiszcze (klej). Ta metoda również nie wymaga stosowania podpór. Charakteryzuje się dodatkowo największą szybkością tworzenia modeli. Jednak sporym minusem jest wysoka kruchość tworzonych elementów.  
  • CLIP (Continuous Liquid Interface Production) – nowoczesna metoda utwardzania ciekłej żywicy wiązką światła UV. Technologia oddająca bardzo dokładnie kształt obiektów, jednak bardzo powolna i stosowana do wytwarzania niewielkich przedmiotów